Erik de bruin biograaf

Zodoende leidde hij, wat het stoffelijke betreft, nog lang geen slecht leven. Maar alle avonden, als anderen pret maakten of samen dansten in het dorp, was hij in zijn eentje bezig, onversaagd en op geen enkele manier teleur te stellen. Zó groot was zijn wrok tegenover het verleden. De vrouw die hij aan het scheppen was – hij schilderde slechts het hoofd, wie zou dat niet voldoende vinden? – mocht geen bult of wrat op haar neus hebben, dat was een eerste vereiste. Ze moest volkomen eerlijk en betrouwbaar zijn, ze mocht niet naar andere mannen kijken en bovendien behoorde ze een en al begrip voor hem te zijn. Als bijkomstigheid, hoewel het zeker niet vergeten mocht worden, moest ze lief voor kinderen zijn en goed op kunnen voeden.

Zonder krankzinnig te worden was hij jaren, tientallen jaren bezig met zijn onbegonnen werk. Maar op een zekere oudejaarsavond, toen het portret naar de mening van de kunstenaar haast af was, riep hij (hij was toen al vierenzeventig jaar en minstens achtendertig jaar bezig geweest met het portret): ‘Eureka!’ Op een drafje liep hij naar zijn ezel toe en bracht met een vliegensvlug gebaar enkele puntjes aan tussen de wenkbrauwen van het allerliefste, aller beminnelijkste wezen, dat daar op het ribbelige doek haar eigenaardige verstilde leven leidde.

M