De danseres van auschwitz
De vergeten holocaust
Mijn leven als Sinto, ondernemer en overlevende
Auteur: Zoni Weisz | Uitgever: Luitingh Sijthoff
Zoni is de aangrijpende autobiografie van een zeer bijzondere Holocaust-overlevende: Zoni Weisz. Hij is een man van twee werelden: Nederland en de Sinto-cultuur.
Ongeveer een half miljoen zigeuners werden in de Tweede Wereldoorlog gedood door de nazi&#;s. Zoni Weisz overleefde. Hij vertelt over zijn jeugd als Sinto, over het verlies van zijn ouders, zusjes en broertje. Maar ook over zijn wonderbaarlijke loopbaan als topbloemist en arrangeur, en als internationaal promotor van de Nederlandse bloemenindustrie. Nu zet hij zich in voor de zaak van Roma en Sinti. &#;Ik heb een bijzonder leven geleid, met een bizar en heel verdrietig begin. Nu kijk ik met voldoening terug. Als ik het over mocht doen: precies zo graag. Mijn verhaal, mijn volk. Daar gaat het mij nog om.&#;
&#;Zoni Weisz is een man die echt iets te vertellen heeft.&#; Hans Blom, voormalig directeur van het NIOD
&#;Zoveel gruwelijke ervaringen &#; en toch heeft hij het geloof in de mens niet verloren.&#; Gerdi Verbeet, voorzitter van het Nationaal Comité 4 en 5 mei.
Artikelnummer: Categorieën: Jodenverv
Holocaust-overlevende Edith Eger: &#;Als ik vandaag overleef, zal ik morgen vrij zijn&#;
Edith Eva Eger wordt in als jongste dochter geboren in een Joods-Hongaars gezin. De jonge Eger volgde balletles, turnde in het Hongaars Olympisch trainingsteam en studeerde aan het gymnasium. Maar dat alles werd haar afgenomen wanneer er tijdens de Tweede Wereldoorlog steeds strengere anti-joodse maatregelen werden ingevoerd.
Langer in leven
In het voorjaar van slaat het noodlot toe: samen met haar vader, moeder en oudere zus Magda wordt de dan jarige Edith gedeporteerd naar het Poolse vernietigingskamp Auschwitz. Haar vader en moeder worden bij aankomst in Auschwitz direct afgevoerd. Edith en Magda worden door, blijkt later, de beruchte nazi dokter Josef Mengele uitgekozen om langer in leven te blijven.
Diezelfde avond bezoekt Josef Mengele de barak waarin Edith en Magda zijn ondergebracht. Mengele, groot kunstliefhebber, is op zoek naar vrouwen die ‘iets kunstzinnigs’ voor hem willen doen. Edith wordt naar voren geschoven en zo wordt ze gedwongen te dansen voor Mengele en de kampofficieren. Ze kan het niet verdragen naar hen te kijken, dus sluit ze haar ogen en beeldt ze zich in dat ze danst in het operagebouw in Boedapest.
Simone Veil
Simone Veil, geboren als Simone Jacob op 13 juli in Nice, Frankrijk, was een overlevende van de Holocaust en een prominent figuur in de naoorlogse Franse samenleving. Ze was de jongste van vier kinderen in een seculier Joods gezin. Met de nazi-bezetting van Frankrijk nam haar leven een dramatische wending. In maart , ze was nog maar 16 jaar oud, werd ze samen met haar familie gearresteerd door de Gestapo en gedeporteerd naar Auschwitz-Birkenau. Haar vader en broer werden naar Litouwen gedeporteerd en keerden nooit meer terug, terwijl Simone, haar moeder en haar zus Madeleine naar het concentratiekamp werden gestuurd. Ondanks de dwangarbeid en onmenselijke omstandigheden overleefde Simone. Tragisch genoeg stierf haar moeder aan tyfus in Bergen-Belsen voordat het kamp in werd bevrijd.
Na de oorlog keerde Simone Veil terug naar Frankrijk. Ze studeerde rechten aan de universiteit van Parijs en begon een carrière als magistraat, waarbij ze zich richtte op de hervorming van gevangenissen en het welzijn van gedetineerden. Haar oorlogservaringen hebben haar toewijding aan rechtvaardigheid en mensenrechten diepgaand beïnvloed. In werd ze benoemd tot minister van Volksgezondheid, waar ze met succes de "Sluierwet" van verdedigde, die abortus in Frankrijk legaliseerde, een m
‘Vertel het door, ik ben er straks niet meer’
Holocaust-overlevende en kleindochter SS’er geven samen gastles
Het is een regenachtige februari-ochtend in Hünxe, een kleine gemeente in Noordrijn-Westfalen. In de Gesamtschule staat de aula vol met bijna driehonderd stoelen. Op een powerpointpresentatie is een rijtje jaartallen uit de Tweede Wereldoorlog te zien. Hier wordt vandaag geen gewone geschiedenisles gegeven. Voor het eerst komt een Zeitzeuge, die het zelf heeft meegemaakt, vertellen over de Jodenvervolging. Als de bel gaat, stromen leerlingen van 14 tot 19 jaar met veel rumoer de zaal binnen. Eva Weyl begint te praten en het is plotseling muisstil.
Weyl, kind van Joodse ouders die vlak voor de Tweede Wereldoorlog uit Duitsland naar Nederland vluchtten, zat als jong meisje bijna drieëneenhalf jaar gevangen in kamp Westerbork in Drenthe. Westerbork stond bekend als ‘voorportaal van de hel’: het was een doorvoerkamp naar concentratiekampen als Auschwitz en Sobibor in Polen. De nazi’s zetten tussen en Joden op transport naar het Oosten. Slechts van hen overleefden. Weyl en haar ouders bleven in Westerbork en maakten daar wonder boven wonder de bevrijding mee.
Missie
“Jullie zijn niet verantwoordelijk voor deze geschiedenis”. Weyl begint met een nadrukkelij
Een levensverslag
Het gelijmde leven van Frieda Menco
Dik van der Meulen
Met zijn verslag van het leven van Frieda Menco, die het vernietigingskamp Auschwitz overleefde, wil Ad van Liempt geen complete biografie bieden. Wat zijn boek wel is: de ontroerende geschiedenis van iemand die de Holocaust heeft overleefd. Een geschiedenis die maar al te bekend is en toch per geval weer nieuw.
Op het omslag staat een foto van een jonge vrouw. De titel eronder geeft haar identiteit gedeeltelijk prijs, maar roept ook vragen op: Frieda - verslag van een gelijmd leven. Het meest intrigerende is het adjectief gelijmd. Wie wil weten welk raadsel daarachter schuilgaat, zal het hele boek moeten lezen. Met het tweede woord, verslag, laat de auteur, Ad van Liempt, weten dat hij niet de bedoeling heeft een complete biografie te schrijven, al zou het laatste woord, leven, erop kunnen wijzen dat het toch die richting op gaat.
Dat is ook de indruk die dit boek over Frieda Menco-Brommet nalaat: een journalistieke beschrijving van een leven, een geschreven documentaire, waarin de hoofdpersoon uitvoerig aan het woord komt. Zij is dan ook de voornaamste bron, samen met een uitvoerige en belangwekkende brief die haar moeder, Rebecca Brommet, kort na de bevrijding heeft geschreven